«آنچه در زیر زمین غزه می گذرد، برای صهیونیست ها، مخوف تر از روی زمین است. اسرائیل با هاله ای از ابهام مواجه است.»
به گزارش مجله لوکس، محمد امینی کارشناس سیاسی طی یادداشتی به موضوع سرانجام جنگ غزه و معادلات آینده آن پرداخته که متن آن به شرح ذیل است:
۱) جنگ غزه وارد هفدهمین روز شده است. شاید کسانی با مشاهده حجم جنایات بگویند چرا حماس حمله کرد که این فجایع از سوی رژیم صهیونیستی رقم بخورد؟
اولا صهیونیست ها پیش از این و در چند نوبت، ده ها هزار نفر را در غزه قتل عام کرده اند. واقعیت این است که اگر حماس پیشدستی نمی کرد، اسرائیل باز هم در تدارک جنایت بود، اما به شکل غافلگیرانه.
روزنامه وال استریت ژورنال به تازگی خبر داد: “اسرائیل از سال ۲۰۱۴ در حال تدارک مخفیانه برای حمله به غزه بوده است. ارتش برای انجام عملیات زمینی، یک پایگاه نظامی در ۱۹ کیلومتری غزه ساخت که روی آن، یک شهر ساختگی احداث شده بود. این پایگاه با انواع تسلیحات، برای عملیات آماده می شد”.
۲) اسرائیل چرا اصرار دارد به شکل شوکه کننده جنایت کند؟ یک نظام سیاسی متعارف در دنیا و دارای حداقل امید به آینده، چنین ریسکی را مرتکب نمی شود. ارتکاب جنایت جنگی، در هیچ جای دنیا دستاورد محسوب نمی شود و انزجار بی سابقه ملت ها را حتی در کشورهای متحد اسرائیل برانگیخته است.
شاید تحلیلگرانی بگویند این جنایت گسترده، از سر خشم و عصبانیت است. اما این توجیه کافی به نظر نمی رسد. هیجان، طبیعتا پس از چند روز جنایت فروکش می کند. اما اسرائیل تا پایان شانزدهمین روز جنگ، سرگرم جنایت بوده است.
۳) شاید دیگرانی بگویند هدف، نابودی توانمندی های مقاومت غزه است. این دلیل قابل تامل هم کافی به نظر نمی رسد. اولا اگر به بمباران باشد، ارتش اسرائیل در طول دو دهه، هزاران بار مناطق مختلف غزه را بمباران کرده و بنابراین، باید مسئله حل می شده و نشده است. اگر هم به اشغال بود، شارون از غزه به مراتب ضعیف تر در سال ۲۰۰۵ نمی گریخت. ثانیا آنچه در زیر زمین غزه می گذرد، برای صهیونیست ها، مخوف تر از روی زمین است. اسرائیل با هاله ای از ابهام مواجه است.
۴) علت سومی که برای تداوم جنایات وحشیانه می توان عنوان کرد و شاید مهم ترین علت باشد، این است که ارتش، اطلاعات و دولت اسرائیل، روز ۷ اکتبر (۱۵ آنلاین) ضربه راهبردی جبران ناپذیری خورد. ضربات ترکیبی بی سابقه ای که ظرف آن نیمروز وارد آمد، از نظر بازدارندگی، تقریبا چیزی برای اسرائیل باقی نگذاشت.
چند هزار کشته و مجروح و اسیر، و صدها تانک و خودروی نظامی و تاسیسات راداری و مرزی منهدم شده، با همه اهمیت، در مقابل ضربه بزرگ تری که اسرائیل دریافت کرد، هیچ است: نابودی تصویر بازدارندگی پیش چشم حریفان.
۵) معما و معادله لا ینحل بعدی این است: حماس، ۵۰۰۰ راکت و موشک را از کجا آورد و چگونه توانست ظرف چند ساعت به مراکز مهم شلیک کند؟ حماس به تنهایی توانست در یک نیمروز، به شعاع چند ده کیلومتر در اطراف غزه پیش روی کند. حالا اگر حزب الله هم ـ که توانمندی های نظامی گسترده تر و اتاق فرماندهی به مراتب قدرتمند تری دارد ـ وارد معرکه شود، یا مقاومت عراق و یمن و سوریه و دیگران به میدان ورود کنند، اسرائیل چند روز می تواند مقاومت کند؟
از نگاه مقامات ارشد اسرائیل، باید چنان تصویر بی سابقه ای از جنایت را نشان داد که واقعیت مهیب میدان، یعنی ماجرای ننگین غافلگیری و سرشکستگی در بامداد هفتم اکتبر فراموش شود. جبهه مقاومت که در حصار محاصره و تحریم تصور می شد، با متانت و درایت و تدبیر توانسته از حصارها بگذرد، بلکه تدریجا رژیم صهیونیستی را به محاصره درآورد.
۶) عامل دیگر در اصرار بر جنایت، موقعیت بحرانی نتانیاهو است. درست فردای روزی که جنگ به پایان برسد، اتباع و احزاب صهیونیست در کف خیابان خواستار بازداشت و محاکمه نخست وزیری خواهند شد که پرونده فساد اقتصادی داشت، متهم به کودتای قضایی برای برپایی دیکتاتوری و فرار از محاکمه بود، و حالا متهم به خیانت و نقش آفرینی در مرگ بیش از ۱۴۰۰ صهیونیست و اسارت چند صد نفر است.
نتانیاهو روزانه صد ها زن و کودک را به خاک و خون می کشد تا از مخمصه بگریزد، اما ده ها هزار معترض خشمگین از جمله بستگان چند صد اسیر در تل آویو به خیابان آمدند و خطاب به حماس شعار دادند: “نتانیاهو را بگیرید و فرزندان ما را برگردانید”!…
۱۰) چرا حزب الله لبنان و دیگر اعضای جببه مقاومت وارد جنگ نمی شود؟ حزب الله همین حالا به شکل هوشمندانه و حکیمانه، وارد جنگ شده، و کابوس حمله غافلگیرانه اش، لحظه ای نتانیاهو را رها نمی کند. حزب الله در درگیری های چند روز گذشته، شماری از نظامیان صهیونیست را به هلاکت رسانده و به نقطه زنی کاملا حرفه ای، به انهدام تاسیسات نظامی و جاسوسی اسرائیل پرداخته است. ده ها هزار شهرک نشین صهیونیست هم تا ده ها کیلومتر متواری شده اند. در حالی که حزب الله ده ها برابر قدرتمند تر شده، کابوس ضربات راهبردی جنگ ۳۳ روزه، همچنان در ذهن صهیونیست ها زنده است. کسی از اتاق جنگ حزب الله خبر ندارد. آنها شگفتانه های به مراتب بزرگ تری از ماجرای نیمروز ۷ اکتبر در آستین داشته دارند.”
انتهای پیام