حسن یزدانی فینال این المپیک را هم باخت. به رکورد پرافتخارترین المپین نرسید و مثل توکیو خاطره تلخ از او به جا ماند. اما این باخت در شرایط عادی و طبیعی ثبت نشد.
پیش از این نوشته بودیم که رقیب روسی الاصل بلغار اگر لازم باشد، ابایی از کشتی ناجوانمردانه ندارد و کیست که نداند کتف یزدانی مصدوم است…، اما همین شب و همین باخت، اتفاقات مهمی را رقم زد که لازم است حتماً نوشته و در تاریخ ثبت شود. شاید فردا همین موقع خیلی دیر شده باشد!
کم نبودند کسانی که می‌گفتند کشتی‌گیری که کتفش را عمل کند دیگر نمی‌تواند کشتی بگیرد. مگر از عبدالله موحد بزرگتر داریم؟ مگر علیرضا دبیر با ۵ فینال متوالی جهان المپیک در ۲۴ سالگی مجبور به خداحافظی نشد؟ آن‌ها می‌خواستند کامران قاسم‌پور جای حسن یزدانی به المپیک برود و حالا هرچی دل تنگشان می‌خواهد می‌گویند… حرف بی منطق جواب منطقی ندارد. اینکه چه تضمینی بود که کامران حتماً طلا می‌گرفت و چرا باید حسن یزدانی را نادیده می‌گرفتیم؟ عبدالله موحد در المپیک مونیخ فقط دو دوره کشتی گرفت و علیرضا دبیر هم در المپیک آتن، اما یزدانی تا فینال بالا آمد…
یزدانی ثابت کرد فقط اسمش روی تشک برای بردن همه رقبا کافیست. او را تا فینال جهان المپیک می‌رساند. یزدانی با یک دست همه رقبای جهانی را برد و همه این سال‌ها مدال گرفت. به جای تشکر و خسته نباشید به او زخم زبان نزنید… چه کسی را سراغ دارید که نخواهد با تمام توان و قوا به میدان برود؟ یزدانی فداکاری کرد و اسم بزرگ خودش را به خطر انداخت. او در بوداپست روی تشک رفت، اما در تمرینات سنگین این اواخر تا قبل از المپیک کتفش دیگر یاری نکرد… بعد هر جلسه تمرین ساعت‌ها یخ گذاشت و خم به ابرو از درد نیاورد تا مبادا دل همتیمی‌هایش بلرزد. حالا روا نیست که او را در این وضعیت تنها ببینیم و تنها بگذاریم…
کشتی ورزش بسیار سنگینی است و به همین دلیل بزرگانش قبل از ۳۰ سالگی خداحافظی می‌کنند برای قهرمان المپیک شدن شما از ۱۰ سالگی زندگی طبیعی ندارید و خیلی باید مرد باشید که ۲۰ سال در اوج جوانی این همه سختی را تحمل کنید! یزدانی می‌خواست بعد از المپیک ۲۰۲۰ توکیو خداحافظی کند، اما ۱۶ ثانیه به آخر کشتی اشتباه کرد و به تیلور باخت. شایسته یک افسانه و یک قهرمان نیست که با باخت از تشک خداحافظی کند. پس ماند و دو ماه بعد در نروژ انتقام گرفت. این بار تیلور نخواست که با شکست خداحافظی کند، پس از پادشاه خواست تا المپیک پاریس با هم رقابت کنند. حسن یزدانی کسی نیست که به دعوت رقابت لبیک نگوید. ماند و با کتف خراب کشتی گرفت، دو فینال دیگر و در این دوره هم که تیلور نبود، آمده بود تا خداحافظی کند…
حسن یزدانی با مدال نقره شروع کرد. با شکست مقابل یک کشتی‌گیر روس در ۲۰۱۵ لاس وگاس در وزن ۷۰ کیلوگرم، او از ۱۰ حضور در ۱۰ دوره متوالی قهرمانی جهان المپیک با ۱۰ مدال به کشور برگشت. اولین دو رقمی تاریخ ایران شد و شایسته نیست با باخت و مدال نقره مقابل یک روس دیگر این بار در ۸۶ کیلو خداحافظی کند.
این دو سال درد کتف امان حسن یزدانی را بریده بود، اما بیشتر از درد جسمانی، زخم زبان‌ها آزارش می‌داد. او حالا در بدترین شرایط روحی آمادگی این را دارد که یک تصمیم عجولانه بگیرد، وظیفه اطرافیان است که نگذارند.
وظیفه ماست که اجازه ندهیم این جواهر قبل از ۳۰ سالگی از کف ورزش ایران برود. حسن یزدانی تا المپیک بعد می‌تواند به ورزش ایران خدمت کند. کمترین حق او خداحافظی با مدال طلا بر بام کشتی جهان است.
-
-
-
-
-
-
-
-
