جذب گازهای گلخانه ای در یک ماده متخلخل جدید 

جذب گازهای گلخانه ای در یک ماده متخلخل جدید  جذب گازهای گلخانه ای در یک ماده متخلخل جدید 

گروهی از دانشمندان اسکاتلندی نوع جدیدی از مواد متخلخل قفس مانند را ابداع کرده اند که می‌تواند گاز‌های گلخانه‌ای را در خود ذخیره کند.

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اینترستینگ اینجینیرینگ، این دستاورد پژوهشگران دانشگاه «هریوت وات» می تواند با کاهش بالقوه دی اکسید کربن (CO2) و هگزا فلوراید گوگرد (SF6) در جو که محرک های مهم گرمایش جهانی هستند، عوارض تغییرات اقلیم را کم کند.

به گفته محققان،هگزا فلوراید گوگرد در مقایسه با دی اکسید کربن، گاز گلخانه ای قوی تری است و می تواند هزاران سال در جو دوام بیاورد.

 مقابله با بزرگترین چالش جوامع

این گروه از یک مدل رایانه ای برای پیش ‌بینی دقیق نحوه جمع ‌آوری مولکول‌ ها در مواد متخلخل جدید استفاده کردند. متخصصان مدل‌ سازی محاسباتی در کالج امپریال لندن و دانشگاه ساوت همپتون شبیه ‌سازی ‌هایی را برای درک و پیش‌ بینی فرآیند مونتاژ مولکول‌ های قفس در مواد متخلخل طراحی کردند.

این مولکول ها به طور خاص به ذخیره دی اکسید کربن و هگزا فلوراید گوگرد تمایل دارند. ساختار و ترکیب آنها ظرفیت ذخیره سازی این گازهای گلخانه ای را فراهم می کند.

به ویژه ساختار متخلخل «قفس در قفس» امکان جذب و ذخیره گازهای آسیب زای محیط زیست را فراهم می‌ کند. «قفس در قفس» به این معنی است که مولکول های قفس با استفاده از قفس های دیگر برای ابداع مواد متخلخل جدید در کنار هم قرار می گیرند.

دکتر «مارک لیتل» « Marc Little» دانشمند مواد، استادیار موسسه علوم شیمی دانشگاه هریوت وات و متخصص مواد متخلخل، اظهار داشت: این یک کشف هیجان انگیز است زیرا ما به مواد متخلخل جدید برای کمک به حل بزرگترین چالش های جوامع مانند جذب و ذخیره گازهای گلخانه ای نیاز داریم. ترکیب مطالعات محاسباتی مانند آنچه ما انجام دادیم با فناوری‌ های جدید هوش مصنوعی، می‌ تواند عرضه بی‌ سابقه ‌ای از مواد جدید را برای حل فوری ‌ترین چالش های اجتماعی ایجاد کند و این پژوهش گام مهمی در این مسیر است.

ابزاری که می تواند ترکیبات آلی فرار را از هوا حذف کند

لیتل می گوید علاوه بر این مولکول ‌های دارای ساختارهای پیچیده می‌ توانند حذف ترکیبات سمی عمدتا ترکیبات آلی فرار را از هوا تسهیل کرده و علم پزشکی نیز مفید واقع شوند.

نتایج این تحقیقات در نشریه Nature Synthesis منتشر شده است.

 

خروج از نسخه موبایل